 |
پوریایی ولی |
تمام ایرانیان از کودکی تا سنین بلوغ و پس از آن، به یادگیری تیراندازی، پرتاب نیزه، شمشیربازی و اسب‌سواری می‌پرداختند. گزنفون، مورخ و متفکر یونانی که در عهد هخامنشیان به ایران سفر کرده‌است، راجع به روش تعلیم و تربیت جوانان در آن دوره چنین می‌نویسد:
«اطفال به‌مکتب می‌رفتند تا ادب بیاموزند و رؤسا و مراقبینشان اکثر اوقات روز مراقب حال آنان بودند و قضاوت و عدالت را میان آنها مجری می‌داشتند… اطفال از خانهٌ خود نان و سبزی و همچنین ظرفی برای نوشیدن آب می‌آوردند. هروقت تشنه می‌شدند آب از رودخانه می‌آشامیدند. علاوه بر این، تیراندازی و پرتاب نیزه اجباری بود»[۴]
سپس اضافه می‌کند:
اطفال پس از سن بلوغ، به مراقبت بناهای دولتی و خدمات عمومی می‌پرداختند… در این موقع کمان و ترکشی در کمر و شمشیری در غلاف یا خنجری همراه خود داشتند. علاوه بر این سپری از نی و دو نیزه با خود برمی‌داشتند که یکی را پرتاب کنند و دیگری را در صورت ضرورت به‌دست گیرند. جوانان را عادت می‌دهند که صبح زود از خواب برخیزند، از تحمل سرما و گرما بیمی به‌خود راه ندهند، به‌پیاده‌روی عادت کنند، در اسب‌سواری ماهر باشند و بر گردهٌ اسب تیراندازی کنند و در پرتاب نیزه در حین تاخت، جلد و چالاک باشند. پارسیها… دارای جامه‌هایی به‌غایت ساده هستند و در رسوم و آداب صحبت خیلی ساده و عاری از تجملات می‌باشند».[۴]هرودت درمورد ورزش در ایران باستان می‌نویسد: ایرانیان از پنج سالگی تا بیست سالگی سه چیز را می‌آموختند:
- سواری
- تیر و کمان
- راستگویی[۵]
- ادامه مطلب👈👈
نظرات
ارسال یک نظر