انقلاب فرهنگی

مسعود رجوی

انقلاب فرهنگی تصمیمی بود که خمینی در سالهای ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۲ خورشیدی با هدف پاک‌سازی استادان و دانشجویانی که از دید حکومت جمهوری اسلامی ایران، «غرب‌زده» به‌شمار می‌رفتند، صورت پذیرفت. انقلاب فرهنگی هدفش را اسلامی‌سازی دانشگاه‌های مدرن و از بین بردن فاصله بین دو نظام آموزش عالی مجزای حوزوی و دانشگاهی قرار داد. البته با گذشت زمان و کنار رفتن پرده های ابهام بیشتر آشکار شد که هدف اصلی آن حذف مخالفان و روشنفکران و هواداران جریان‌های سیاسی مخالف بود. دانشگاه  در آن زمان محلی بود که روشنفکران، فعالان سیاسی و هواداران جریان‌های سیاسی مختلف می توانستند در آن برای اهداف خود فعالیت کنند.^[۱].

 دانشگاه که در انقلاب ضد سلطنتی نقشی فعال داشت پس از انقلاب محلی بود دانشجویان درآن با استفاده از آزادی موجود به تبادل نظر و بحث نشسته و فعالیت می‌کردند.

جمعی رنگارنگ از هواداران جریانات سیاسی، دانشجویان«پیشگام» (هوادار سازمان چریک‌های فدایی خلق)، «انجمن دانشجویان مسلمان»، (هوادار سازمان مجاهدین خلق)، و دانشجویان هوادار راه‌کارگر، پیکار هرکدام برای خود دفتری در دانشگاه‌ها داشتند. می‌توان گفت ضعیف‌ترین گروه، مجموعه‌ای از دانشجویان طرفدار حکومت با نام «انجمن اسلامی دانشجویان» بود. این مجموعه اگر چه بسیار کوچک بوده و پایگاه فکری مستحکم و قابلیت فعالیت گسترده نداشت اما متعلق به حکومت و در جهت پیشبرد خطوط خمینی عمل می کرد^[۲].

هدف دانشجویان و دانشگاهیان جا انداختن آزادی‌های سیاسی و بازگشت جامعه به روال عادی زندگی و برگرداندن کلا‌س‌های درس به مجرای آکادمیک خود بود. اما با حمله به دانشگاه و انقلاب فرهنگی تمامی این اهداف ناموفق ماند^[۳].

خمینی که در سخنرانی‌های مختلف فضای آن‌زمان جامعه را علیه گروه‌های اپوزیسیون تهییج می‌کرد، در سخنرانی خود در روزهای پایانی فروردین ۵۹ حکم نهایی را در مورد آنها داد. او از برچیدن دفاتر گرو‌ه‌های اپوزیسیون «ظرف سه روز» و «زدوده شدن» نیروهای «وابسته به شرق و غرب سخن گفت.

بنی‌صدر پس از فرمان خمینی مبنی بر برچیدن دفاتر نیروهای اپوزیسون از دانشگاه، در ۳۰ فروردین ۱۳۵۹ فرمان حمله به دانشگاه را صادر کرد و بدین ترتیب پروژه‌ی عنوان انقلاب فرهنگی با حمله به دانشگاهها آغاز شد.

بعد از کشمکش هایی که با خونریزی و اعمال خشونت همراه بود، سرانجام بعد از یک هفته درگیری ها پایان یافت و مراکز آموزش عالی برای مدتی نامعلوم تعطیل شدند. حدود دو سال طول کشید تا مجددا آموزش عالی در ایران به جریان افتد. بسیاری این تعطیلی را یک فاجعه آموزشی دانسته‌اند. پس از آن هیئت‌هایی از طرف سازمان دهندگان انقلاب فرهنگی به تصفیه هزاران استاد دانشگاه و دانشجو پرداخته و آنها از دانشگاه اخراج کردند.

ادامه مطلب👈👈